Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

ferro ignique

  • 1 Ferro ignique

    огнем и мечом

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Ferro ignique

  • 2 Ferro ignique

    лат. огнем и мечом

    Англо-русский универсальный дополнительный практический переводческий словарь И. Мостицкого > Ferro ignique

  • 3 Feuer

    Feuer, I) eig.: ignis (jedes F., als Element, im tierischen Körper; auch Wachtfeuer, Feuersbrunst). – flamma (jedes auflodernde F., das helle Feuer, die Flamme). – ardor (die Glut, der Brand, das Feuer, die Flamme, am Himmel etc.). – scintillae (die aufsprühenden Funken, die aus einem Steine springen etc.). – incendium (das entzündete Feuer, der Brand, die Feuersbrunst). – im Feuer, flammā circumfusus (von der Flamme umgeben, umwogt). – Feuer schlagen, anschlagen, aufschlagen, machen, ignem excitare lapide percusso (mit Stahl u. Stein); lapidum conflictu od. tritu elicereignem. collisis lapidibusignem excutere (durch Zusammenschlagen od. Reiben zweier Steine Feuer erzeugen): das Feuer wieder anmachen, ignem reficere: Feuer anmachen, anzünden, ignem facere, accendere: Feuer (Wachtfeuer etc.) anmachen, ignes facere (z.B. in castris): F. an od. unter etwas legen, anlegen, in etw. werfen, ignem inferre, subdere, subicere alci rei (z.B. tectis); ignem inicere alci rei (z.B. vico, operibus); alqd incendere (anzünden, z.B. domum alcis): Feuer (eine Feuersbrunst) anlegen, incendium facere od. conflare od. excitare od. exsuscitare: das Feuer anlegen, initium incendii facere (eine Stadt etc. zuerst anzünden): das Feuer ist angelegt, incendium humanā fraude factum est; domus ardet non casu aliquo, sed iniectis ignibus (in einem Hause): in Feuer stehen, flammis correptum esse. igni occupatum esse (vom Feuer ergriffen sein); ardere (brennen, auch v. Himmel); flagrare (in hellen Flammen stehen, lichterloh brennen; beide mit incendio, wenn das Feuer angelegt ist): es schien alles in einem F. zu stehen, es schien alles ein F. zu sein, omnia velut continenti flammā ardere visa: mit od. durch F. verwüsten, urere; perurere: mit F. verwüsten u. verheeren, perurere popularique (z.B. agros late): durch od. mit F. und Schwert verwüsten, ferro atque igni, ferro ignique, ferro incendiisque vastare oder (ganz) pervastare; caede atque incendio vastare: durch F. u. Schwert verwüstet werden od. umkommen, ferro ignique od. flammā ferroque absumi: mit F. u. Schwert drohen, ferro flammāque od. ferro ignique minitari alci (z.B. huic urbi). – F. rufen, conclamare ignem od. incendium. – es bricht od. kommt F. (eine Feuersbrunst) aus, es entsteht F. (eine Feuersbrunst), suā sponte incendium oritur: es ist F. od. eine Feuersbrunst (ausgebrochen, ausgekommen, entstanden), ignis ortus od. coortus est (z.B. pluribus simul et iis diversis locis); incendium factum est: es ist F. (eine Feuersbrunst) bei jmd. (ausgekommen oder ausgebrochen), domus alcis ardet; in alcis fortunas incendium excitatum est (man hat jmds. Hab u. Gut in Brand gesteckt): das F. (die Feuersbrunst) ist bei jmd. ausgebrochen, incendium ortum est ex aedibus [895] alcis: es ist F. auf dem palatinischen Berge, domus ardet in Palatio. – nachlässig mit dem F. umgehen, neglegenter ignes apud se habere. – F. fangen, v. Schwamm etc., scintillas excipere; v. Gebäuden = in F. geraten, aufgehen, igni od. flammis comprehendi. flammis corripi. igni occupari (vom F. ergriffen werden; im Zshg. auch bl. comprehendi); ignem od. flammas concipere. ignem comprehendere (Feuer fangen, angehen); ardere od. flagrare coepisse (anfangen in Flammen, in hellen Flammen zu stehen, mit dem Zus. incendio, wenn das Feuer angelegt ist); deflagrare od. conflagrare flammis od. incendio (verbrennen, abbrennen, mit inc., wenn das F. angelegt ist); flammis absumi (von den Flammen verzehrt werden): leicht F. fangen, ignis esse capacissimum; facilem esse ad exardescendum: Feuer fangend, s. feuerfangend. – in Feuer u. Flammen (in vollen Flammen) aufgehen, inflammari incendique. – das F. ergreift etw., ignis od. flamma comprehendit od. corripit alqd. – dem F. (den Flammen) entgehen, effugere ex incendio; inviolatum manere (unverletzt bleiben). – Sprichw., zwischen zwei Feuer geraten, lupum auribus tenere (Suet. Tib. 25); poni inter duo pericula (s. Sen. contr. 1, 1, 6: positus inter duo pericula, quid faciam?). – ein gebranntes Kind scheut das Feuer, cui dolet meminit (Cic. Mur. 42).

    II) uneig.: 1) das Funkeln, der Glanz: ignis (z.B. der Augen). – ardor (die Glut, das Blitzen, der feurige Blick, der Augen, des Mienenspiels, oculorum, vultuum). – vis (das Kräftige, der kräftige Blick der Augen). – vigor (das Lebhafte, der lebhafte Ausdruck, der Augen, des Mienenspiels, z.B. acerrimusvigoroculorum).

    2) Hitze, Heftigkeit: ardor (z.B. des Kriegs, der Leidenschaften, der Liebe etc.). – incendium (der Leidenschaften, auch des Kriegs, immer aber mit dem Nebenbegr. des Verderbens). – animi (der feurige Mut); verb. alcis animi atque impetus (jmds. Feuer u. Ungestüm). – in F. u. Flammen setzen, vehementius incendere alcis animum; incensum dare alqm: in F. u. Flammen geraten, iracundiā inflammari, exardescere; über etw., iracunde ferre alqd od. mit Akk. u. Infin.: vom F. der Liebe verzehrt werden; amoris flammā conflagrare.

    3) geistige Kraft u. Lebhaftigkeit: vis. – vigor (die Frische, Lebhaftigkeit). – spiritus (das einer Sache inwohnende Leben, z.B. der Rede). – impetus (innerer Drang, z.B. oratoris, orationis: u. divinus [des Dichters]). – calor (die Wärme, der Eifer, der uns inwohnt od. mit dem man etwas tut od. mit dem etwas geschieht, z.B. poëticus). – ardor (große Lebhaftigkeit. Glut, z.B. dicentis: u. iuvenilis: u. aetatis [der Jugend]: u. animi od. mentis). – natürliches F. und Munterkeit, quaedam animi incitatio atque alacritas naturaliter innata: F. in der Rede zeigen, acrem esse in dicendo: in F. geraten, v. Dichter, assurgere: in F. geraten sein, mente incensum, inflammatum esse: ohne F., languidus (matt); frigidus (frostig, kalt).

    deutsch-lateinisches > Feuer

  • 4 ferrum

    ferrum, ī, n., das Eisen, I) als Rohstoff, 1) eig., fabrica aeris et metalli, Cic.: scyphi e ferro dicati, B. aus Eisen, eiserne, Plin. – 2) übtr., v. der Härte des Gemüts, in pectore ferrum gerit, Ov.: rigidum ferri semina pectus habet, Ov. – II) verarbeitet, meton.: 1) im allg. = jedes eiserne Werkzeug, Axt, Beil, Hor.: Kette, Sen.: Schere oder Schermesser, Ov.: Kräuseleisen, Brenneisen, Verg. u. Ov.: aequor ferro scindere, Pflugschar, Verg.: ferro et igne curari, durch Schneiden u. Brennen, Sen. – 2) insbes., wie unser Eisen, Stahl, Klinge = das Schwert, der Dolch, ferrum stringere (blank ziehen), Verg. u. Liv.: incumbere ferro, sich ins Schw. stürzen, Ov., Val. Max. u.a.: alqm ferro aggredi, Nep. u. Ov.: alqm cum ferro (mit bewaffneter Hand) invadere, Cic.: ferro, non rudibus dimicantes, Tac.: agros ferro ignique vastare, urbes ferro atque igni vastare, Liv.: Troiam ferro ignibusque delere, Augustin.: Ciliciam igni ferroque vastare, Curt.: huic urbi ferro ignique minitari, Cic.: patriae igni ferroque minitari, Cic.: spernens quod alii per ignes ferrumque peterent, Curt.: haec omnia flammā ac ferro delere, Cic.: ferro flammāque omnia pervastare, Liv.: quinquaginta milium spatium ferro flammisque pervastare, Tac.: face (mit Feuer) Dardanios ferroque sequi colonos, Verg.: exercitus nostros ferro vique caedere, Tac.: me L. Tarquinium Superbum ferro igni quācumque dehinc vi possim exacturum, Liv.: cadere od. perire ferro poenali (durchs Henkerschwert), Amm.: ferrum nunc hebet? Liv.

    lateinisch-deutsches > ferrum

  • 5 ferrum

    ferrum, i, n. [st2]1 [-] fer. [st2]2 [-] objet en fer: glaive, épée, lance, couteau, hache, chaîne, ciseaux... [st2]3 [-] dureté de coeur, insensibilité. [st2]4 [-] Ov. patience, fermeté. [st2]5 [-] guerre.    - nascitur ibi in maritimis regionibus ferrum, Caes.: il y a là du fer dans les régions maritimes.    - in pectore ferrum gerit, Ov.: il a un coeur de fer.    - ferro flammaque (ferro ignique): par le fer et par le feu.    - C. Marium e civili ferro eripuerunt: ils arrachèrent C. Marius à la guerre civile.    - qui videret ferrum suum in igni esse, Sen. (prov.): voyant qu'il s'agissait de lui (qu'il était sur le tapis).
    * * *
    ferrum, i, n. [st2]1 [-] fer. [st2]2 [-] objet en fer: glaive, épée, lance, couteau, hache, chaîne, ciseaux... [st2]3 [-] dureté de coeur, insensibilité. [st2]4 [-] Ov. patience, fermeté. [st2]5 [-] guerre.    - nascitur ibi in maritimis regionibus ferrum, Caes.: il y a là du fer dans les régions maritimes.    - in pectore ferrum gerit, Ov.: il a un coeur de fer.    - ferro flammaque (ferro ignique): par le fer et par le feu.    - C. Marium e civili ferro eripuerunt: ils arrachèrent C. Marius à la guerre civile.    - qui videret ferrum suum in igni esse, Sen. (prov.): voyant qu'il s'agissait de lui (qu'il était sur le tapis).
    * * *
        Ferrum, huius ferri. Plin. Fer.
    \
        Absumere ferro aliquem. Virg. Tuer d'un glaive.
    \
        Accipere ferrum pectoribus. Sil. Recevoir un coup d'espee en la poictrine.
    \
        Adegit ferrum in viscera. Sil. Il a fourré dedens les entrailles.
    \
        Ardens ferrum. Valer. Flac. Reluisant et flamboyant.
    \
        Collapsus ferro. Virg. Qui tombe mort, et tué d'un glaive.
    \
        Condit ferrum sub aduerso pectore. Virgil. Il cache et met dedens.
    \
        Consumere ferrum pectore. Stat. Recevoir l'espee dedens la poictrine, Quand on ha la poictrine traversee d'un coup d'espee.
    \
        Demetere aliquid ferro. Horat. Abbatre, Copper.
    \
        Demittere ferrum in artus. Ouid. Fourrer tout dedens.
    \
        Detegere ferrum. Lucan. Desgainer.
    \
        Elicere ferrum e terrae cauernis. Cic. Tirer hors.
    \
        Eripere ferrum vagina. Virgil. Desgainer.
    \
        Exigere spiritum ferro. Senec. Se tuer.
    \
        Exegit ferrum per viscera domini. Lucan. Il a poulsé ou fourré son espee à travers de, etc.
    \
        Hausit pectora ferro. Ouid. Il luy a fourré l'espee dedens la poictrine.
    \
        Immori ferro. Senec. Mourir sur une espee.
    \
        Incumbere ferro. Ouid. Se jecter sur la poincte d'une espee, S'enferrer.
    \
        Ferro semet induere. Senec. S'enferrer d'une espee.
    \
        Instructi ferro. Virgil. Garniz.
    \
        Mergere ferrum iugulo. Senec. Fourrer dedens la gorge.
    \
        Moliri ferrum in aliquem. Ouid. Lever pour frapper aucun.
    \
        Petere aliquem ferro. Ouid. Envahir, Assaillir.
    \
        Reponere ferrum. Stat. Rengainer, Remettre en la gaine.
    \
        Resoluit iugulum ferro. Ouid. Coppe la gorge.
    \
        Retundere ferrum iugulis. Lucan. Reboucher.
    \
        Stringere ferrum. Stat. Desgainer.
    \
        Superare ferrum duritia. Ouid. Estre plus dur que fer.
    \
        Traiecta ferro pectora. Virg. Percé tout oultre.

    Dictionarium latinogallicum > ferrum

  • 6 ferrum

    ferrum, ī, n., das Eisen, I) als Rohstoff, 1) eig., fabrica aeris et metalli, Cic.: scyphi e ferro dicati, B. aus Eisen, eiserne, Plin. – 2) übtr., v. der Härte des Gemüts, in pectore ferrum gerit, Ov.: rigidum ferri semina pectus habet, Ov. – II) verarbeitet, meton.: 1) im allg. = jedes eiserne Werkzeug, Axt, Beil, Hor.: Kette, Sen.: Schere oder Schermesser, Ov.: Kräuseleisen, Brenneisen, Verg. u. Ov.: aequor ferro scindere, Pflugschar, Verg.: ferro et igne curari, durch Schneiden u. Brennen, Sen. – 2) insbes., wie unser Eisen, Stahl, Klinge = das Schwert, der Dolch, ferrum stringere (blank ziehen), Verg. u. Liv.: incumbere ferro, sich ins Schw. stürzen, Ov., Val. Max. u.a.: alqm ferro aggredi, Nep. u. Ov.: alqm cum ferro (mit bewaffneter Hand) invadere, Cic.: ferro, non rudibus dimicantes, Tac.: agros ferro ignique vastare, urbes ferro atque igni vastare, Liv.: Troiam ferro ignibusque delere, Augustin.: Ciliciam igni ferroque vastare, Curt.: huic urbi ferro ignique minitari, Cic.: patriae igni ferroque minitari, Cic.: spernens quod alii per ignes ferrumque peterent, Curt.: haec omnia flammā ac ferro delere, Cic.: ferro flammāque omnia pervastare, Liv.: quinquaginta milium spatium ferro flammisque pervastare, Tac.: face (mit Feuer) Dardanios ferroque sequi colonos, Verg.: exercitus nostros ferro vique caedere, Tac.: me L. Tarquinium Superbum
    ————
    ferro igni quācumque dehinc vi possim exacturum, Liv.: cadere od. perire ferro poenali (durchs Henkerschwert), Amm.: ferrum nunc hebet? Liv.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ferrum

  • 7 ferrum

    ferrum, i, n. [cf. Sanscr. dharti, firmness; Lat. firmus], iron.
    I.
    Lit., Plin. 34, 14, 39, § 138; Lucr. 1, 571; 5, 1241; 1286; Cic. N. D. 2, 60, 151; id. Leg. 2, 18, 45; Caes. B. G. 5, 12, 5; Hor. S. 1, 4, 20 et saep.:

    mustum quod resipit ferrum,

    has a taste of iron, Varr. R. R. 1, 54, 3.—
    B.
    Poet.
    1.
    As a fig. of hard-heartedness, unfeelingness, cruelty, etc.:

    gerere ferrum in pectore,

    Ov. M. 9, 614; cf.:

    ferrum et scopulos gestare in corde,

    id. ib. 7, 33:

    durior ferro,

    id. ib. 14, 712; hence for the iron age, id. ib. 1, 127; 15, 260; Hor. Epod. 16, 65.—
    2.
    As an image of firmness, endurance, Ov. Pont. 4, 10, 3.—
    II.
    Transf., any thing made of iron, an iron implement, as a plough: glebas proscindere ferro, Lucil. ap. Non. 401, 19:

    solum terrae,

    Lucr. 5, 1295; cf.

    also, campum,

    Ov. M. 7, 119:

    ferro scindimus aequor,

    Verg. G. 1, 50; a hatchet:

    ferro mitiget agrum,

    Hor. Ep. 2, 2, 186; an axe:

    mordaci velut icta ferro Pinus,

    id. C. 4, 6, 9; 4, 4, 60 (for which, shortly before, bipennis); cf. Lucr. 6, 168; a dart:

    petita ferro belua,

    Hor. Epod. 5, 10; the tip of an arrow:

    exstabat ferrum de pectore aduncum,

    Ov. M. 9, 128; the head (of a spear), Tac. G. 6; an iron stylus:

    dextra tenet ferrum,

    id. ib. 9, 522; hair-scissors:

    solitus longos ferro resecare capillos,

    id. ib. 11, 182; curling-irons:

    crines vibratos calido ferro,

    Verg. A. 12, 100 et saep.—Esp. freq. a sword:

    Drusum ferro. Metellum veneno sustulerat,

    Cic. N. D. 3, 33, 81:

    in aliquem cum ferro invadere,

    id. Caecin. 9, 25:

    aut ferro aut fame interire,

    Caes. B. G. 5, 30 fin.:

    uri virgis ferroque necari,

    Hor. S. 2, 7, 58; cf.:

    gladiator, ferrum recipere jussus,

    the stroke of the sword, Cic. Tusc. 2, 17, 41. So, ferrum et ignis, like our fire and sword, to denote devastation, utter destruction:

    huic urbi ferro ignique minitantur,

    Cic. Phil. 11, 14, 37; cf.:

    hostium urbes agrique ferro atque igni vastentur,

    Liv. 31, 7, 13:

    pontem ferro, igni, quacumque vi possent, interrumpant,

    id. 2, 10, 4; 30, 6, 9; 1, 59, 1:

    ecce ferunt Troës ferrumque ignemque Jovemque In Danaas classes,

    Ov. M. 13, 91:

    inque meos ferrum flammasque penates Impulit,

    id. ib. 12, 551; so, conversely, igni ferroque, Cic. Phil. 13, 21, 47; Liv. 35, 21, 10; cf. Tac. A. 14, 38; Suet. Claud. 21:

    flamma ferroque,

    Cic. Verr. 2, 4, 35, § 78; Flor. 2, 17, 15; 3, 18, 14; Sen. Const. Sap. 2, 2: ferrum, i. q. arms, for battle, war, force of arms: ferro, non auro, vitam cernamus, utrique, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 202 ed. Vahl.); cf.: quem nemo ferro potuit superare nec auro, id. ap. Cic. Rep. 3, 3 (Ann. v. 220 ed. Vahl.): adnuit, sese mecum decernere ferro, id. ap. Prisc. p. 822 P. (Ann. v. 136 ed. Vahl.):

    decernere ferro,

    Cic. de Or. 2, 78, 317; Liv. 40, 8 fin.; Verg. A. 7, 525; 11, 218:

    cernere ferro,

    id. ib. 12, 709:

    ferro regna lacessere,

    with war, id. ib. 12, 186; cf.:

    atque omnis, Latio quae servit purpura ferro,

    i. e. made subject by the force of arms, Luc. 7, 228.— Prov.: ferrum meum in igni est, i. q. mea nunc res agitur, Sen. Mort. Claud.

    Lewis & Short latin dictionary > ferrum

  • 8 ferrum

        ferrum ī, n     iron, C., Cs., H.—Poet.: gerere ferrum in pectore, i. e. cruelty, O.: durior ferro, O.: de duro est ultima (aetas) ferro, O.: ferro duravit saecula, H.—An iron, tool of iron, iron implement: ferro proscindere campum, ploughshare, O.: ferro scindimus aequor, V.: ferro mitiget agrum, axe, H.: Petita ferro belua, dart, H.: aduncum, arrow-head, O.: hastae brevi ferro, head, Ta.: Dextra tenet ferrum, stylus, O.: longos ferro resecare capillos, shears, O.: foedare crinīs Vibratos calido ferro, curling-irons, V.: stridor ferri tractaeque catenae, iron chain, V.—A sword: ferro iter aperiundum est, S.: aut ferro aut fame interire, Cs.: uri virgis ferroque necari, H.: ferro inter se comminus decertare: cernere ferro, V.: ferro regna lacessere, with war, V.: huic urbi ferro ignique minitantur, i. e. with fire and sword: ferunt ferrumque ignemque In Danaas classes, O.: igni ferroque.—Fig., the age of iron: ad ferrum venistis ab auro, O.
    * * *
    iron; any tool of iron; weapon, sword

    Latin-English dictionary > ferrum

  • 9 absumo

    absūmo, ĕre, sumpsi, sumptum - tr. -    - forme apsumo dans qqs mss de Plaut. et Liv. [st1]1 [-] prendre entièrement; user entièrement, consumer, consommer, dépenser, dissiper, épuiser.    - quid vini absumpsit ! Ter.: que de vin elle a consommé !    - absumi lacrimis, Ov.: se consumer en larmes.    - absumere pecuniam in re (in rem): dépenser de l'argent pour qqch.    - absumendi modum tenere, Suet.: limiter ses dépenses.    - absumere satietatem rei, Ter.: user d'une chose jusqu'à la satiété.    - putant dentes in cornua absumi, Plin.: on pense que leurs dents se changent en cornes.    - magna vis frumenti, pecuniae absumitur, Liv. 23, 12, 4: une grande quantité de blé et d’argent se consomme.    - id tempus conloquiis absumptum est, Liv. 28, 6, 1: ce laps de temps se consuma en entretiens.    - res paternas absumere, Hor Ep. 1, 15, 26: dissiper son patrimoine. --- cf. Suet. Ner. 26.    - absumptis frugum alimentis, Liv. 23, 30, 3: après avoir épuisé tous les moyens d’alimentation en céréales.    - dicendo tempus absumere, Cic. Quinct. 34: épuiser le temps en parlant. --- cf. Liv. 2, 4, 3 ; 22, 49. [st1]2 [-] détruire, anéantir, faire périr.    - quot dies quam frigidis rebus absumpsi, Plin. Ep. 1, 9, 3: que de jours j’ai perdus à des occupations combien frivoles!    - plus hostium fuga absumpsit quam proelium, Liv. 2, 42: la fuite coûta plus d'hommes à l'ennemi que le combat.    - au passif absumi: être emporté, périr, être perdu.    - ubi avunculus ejus absumptus erat, Liv. 9, 17, 17: où son oncle avait péri.    - jamjam absumor, Att. ap. Cic.: je me meurs.    - absumpti sumus, Plaut.: nous sommes perdus.    - multi ferro ignique absumpti sunt, Liv. 5, 7, 3: beaucoup périrent par le fer et par le feu.    - Glauci Potniades malis membra absumpsere quadrigae, Virg. G. 3, 268: les cavales de Potnies dévorèrent de leurs mâchoires les membres de Glaucus.    - absumet Caecuba, Hor. O. 2, 15, 25: il engloutira ton Cécube.
    * * *
    absūmo, ĕre, sumpsi, sumptum - tr. -    - forme apsumo dans qqs mss de Plaut. et Liv. [st1]1 [-] prendre entièrement; user entièrement, consumer, consommer, dépenser, dissiper, épuiser.    - quid vini absumpsit ! Ter.: que de vin elle a consommé !    - absumi lacrimis, Ov.: se consumer en larmes.    - absumere pecuniam in re (in rem): dépenser de l'argent pour qqch.    - absumendi modum tenere, Suet.: limiter ses dépenses.    - absumere satietatem rei, Ter.: user d'une chose jusqu'à la satiété.    - putant dentes in cornua absumi, Plin.: on pense que leurs dents se changent en cornes.    - magna vis frumenti, pecuniae absumitur, Liv. 23, 12, 4: une grande quantité de blé et d’argent se consomme.    - id tempus conloquiis absumptum est, Liv. 28, 6, 1: ce laps de temps se consuma en entretiens.    - res paternas absumere, Hor Ep. 1, 15, 26: dissiper son patrimoine. --- cf. Suet. Ner. 26.    - absumptis frugum alimentis, Liv. 23, 30, 3: après avoir épuisé tous les moyens d’alimentation en céréales.    - dicendo tempus absumere, Cic. Quinct. 34: épuiser le temps en parlant. --- cf. Liv. 2, 4, 3 ; 22, 49. [st1]2 [-] détruire, anéantir, faire périr.    - quot dies quam frigidis rebus absumpsi, Plin. Ep. 1, 9, 3: que de jours j’ai perdus à des occupations combien frivoles!    - plus hostium fuga absumpsit quam proelium, Liv. 2, 42: la fuite coûta plus d'hommes à l'ennemi que le combat.    - au passif absumi: être emporté, périr, être perdu.    - ubi avunculus ejus absumptus erat, Liv. 9, 17, 17: où son oncle avait péri.    - jamjam absumor, Att. ap. Cic.: je me meurs.    - absumpti sumus, Plaut.: nous sommes perdus.    - multi ferro ignique absumpti sunt, Liv. 5, 7, 3: beaucoup périrent par le fer et par le feu.    - Glauci Potniades malis membra absumpsere quadrigae, Virg. G. 3, 268: les cavales de Potnies dévorèrent de leurs mâchoires les membres de Glaucus.    - absumet Caecuba, Hor. O. 2, 15, 25: il engloutira ton Cécube.
    * * *
        Absumo, absumis, pen. prod. absumpsi, absumptum, absumere, Consumer, Mettre à fin, User.
    \
        Lacessendoque leuibus praeliis diem absumpsit. Liu. Il employa tout le jour.
    \
        Argentum absumere. Plaut. Despendre.
    \
        Re aliqua absumi, vt fame. Liu. Mourir de faim.
    \
        Morte. Colum. Mourir.
    \
        Obseruatio obsumpta. Plin. Abolie, Qu'on ne garde plus.
    \
        Putant dentes in cornua absumi. Plin. Que les dents se perdent, et s'en vont en cornes.
    \
        Absumpti sumus. Plaut. c'est faict de nous, Nous sommes perduz.

    Dictionarium latinogallicum > absumo

  • 10 ferrum

    ī n.
    1) железо (f. eruere Amm, VF)
    2) железное орудие: плут ( campum proscindere ferro O); хирургический инструмент ( ferro curari Sen); остриё стрелы (f. aduncum O); ножницы ( ferro resecare capillos O); меч ( ferro interire Nep)
    ferro et igni, ferro atque igni, ferro ignique, igni ferroque C, L, QCогнём и мечом
    3) удар меча (f. recipĕre C)
    4) железная твёрдость, неумолимость (pectore f. gerere O)

    Латинско-русский словарь > ferrum

  • 11 absumo

    ab-sūmo, mpsi, mptum (not msi, mtum), 3, v. a.
    I.
    Orig., to take away; hence, to diminish by taking away. Of things, to consume, to annihilate; of persons, orig. to ruin, to corrupt; later, in a phys. sense, to kill. Thus Hercules, in the transl. of the Trachiniae, complains: sic corpus clade horribili absumptum extabuit, consumed, ap. Cic. Tusc. 2, 8, 20; so Philoctetes in a piece of Attius: jam jam absumor: conficit animam vis vulneris, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 7, 19 (Trag. Rel. p. 209 Rib.):

    jam ista quidem absumpta res erit: diesque noctesque estur, bibitur, etc.,

    Plaut. Most. 1, 3, 78:

    absumpti sumus, pater tuus venit,

    we are lost, undone! id. ib. 2, 1, 18; id. Am. 5, 1, 6:

    nisi quid tibi in tete auxili est, absumptus es,

    you are ruined, id. Ep. 1, 1, 76:

    dum te fidelem facere ero voluisti, absumptu's paene,

    id. Mil. 2, 4, 55:

    pytisando modo mihi quid vini absumpsit!

    has consumed, Ter. Heaut. 3, 1, 48; so,

    absumet heres Caecuba dignior,

    Hor. C. 2, 14, 25:

    mensas malis,

    Verg. A. 3, 257; cf. id. G. 3, 268; and:

    absumptis frugum alimentis,

    Liv. 23, 30, 3:

    urbem flammis,

    to consume, destroy, Liv. 30, 7, 9; cf. Vell. 2, 130; Plin. Ep. 10, 42:

    plures fame quam ferro absumpti,

    Liv. 22, 39, 14; cf.:

    quos non oppresserat ignis, ferro absumpti,

    killed, id. 30, 6, 6; and:

    multi ibi mortales ferro ignique absumpti sunt,

    id. 5, 7, 3; so,

    nisi mors eum absumpsisset,

    id. 23, 30 fin.; and:

    animam leto,

    Verg. A. 3, 654.—Absumi, to be killed:

    ubi nuper Epiri rex Alexander absumptus erat,

    Liv. 9, 17 fin. —Absumi in aliquid, to be used for any thing, to be changed into:

    dentes in cornua absumi,

    Plin. 11, 37, 45 fin.
    II.
    Fig., to ruin:

    cum ille et curā et sumptu absumitur,

    Ter. Phorm. 2, 2, 26:

    satietatem amoris,

    to consume, id. ib. 5, 5, 6.—Often of time:

    ne dicendo tempus absumam,

    spend, pass, Cic. Quint. 10; so,

    quattuor horas dicendo,

    Liv. 45, 37, 6:

    diem,

    Ov. Tr. 4, 10, 114:

    biduum inter cogitationes,

    Curt. 3, 6, 8:

    magnam partem aetatis in hoc,

    Quint. 12, 11, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > absumo

  • 12 minitor

    mĭnĭtor, ātus, 1 ( inf. minitarier for minitari, Plaut. Am. 3, 4, 3; id. Rud. 3, 1, 15.— Act. collat. form minito, āre; v. infra fin.), v. dep. freq. [1. minor], to threaten, menace a person with any thing; constr. alicui aliquid, alicui aliquā re, with inf., with acc. and inf., and absol. (class.).
    (α).
    Alicui aliquid:

    Mihin' malum minitare?

    Plaut. Curc. 4, 4, 15:

    ista horribilia minitare purpuratis tuis!

    Cic. Tusc. 1, 43, 102; id. Phil. 13, 9, 21:

    malum alicui,

    id. Caecin. 10, 27:

    fratri mortem,

    id. Phil. 6, 4, 10:

    virgas securesque omnibus,

    Liv. 3, 57, 3.—With acc.:

    facito istud quod minitaris,

    Plaut. Rud. 3, 5, 13:

    quin consul arma minetur,

    Cic. Fam. 11, 3, 3:

    bellum,

    Quint. 3, 8, 19.—With dat.:

    quis illest qui minitatur filio?

    Plaut. Bacch. 4, 8, 9:

    alicui,

    Cic. Att. 2, 19, 3.—
    (β).
    Alicui aliquā re:

    huic urbi ferro ignique minitantur,

    Cic. Phil. 11, 14, 37; 13, 21, 47:

    huic urbi ferro flammāque minitans,

    id. Cat. 2, 1, 1 (Klotz, ferrum flammamque):

    Caesari gladio,

    Sall. C. 49, 4.—With abl.: qui ferro minitere, Enn. ap. Fest. s. v. ningulus, p. 177 Müll. (Ann. v. 133 Vahl.).—
    (γ).
    With inf.:

    quod nunc minitare facere,

    Ter. Hec. 3, 4, 13.—
    (δ).
    With acc. and inf.:

    cur ergo minitaris tibi te vitam esse amissurum?

    Plaut. As. 3, 3, 2.—
    (ε).
    Absol.:

    etiam, carnufex, Minitare?

    Plaut. Bacch. 4, 6, 16:

    noli minitari,

    id. Mil. 2, 4, 19.— Act. collat. form mĭnĭto, āre (ante-class.):

    quae minitas mihi,

    Plaut. Capt. 3, 5, 85: etiam minitas? Naev. ap. Non. 473, 32:

    quid minitabas te facturum,

    Plaut. Fragm. ib. 33; Liv. Andron. Tr. 17.

    Lewis & Short latin dictionary > minitor

  • 13 minitor

    minitor, ātus sum, ārī, (Intens. v. 1. minor), drohen, ultro alci malum, Plaut.: alci mortem, Cic.: omnibus bonis cruces et tormenta, Cic.: urbi ferro ignique od. igni ferroque od. ferro flammāque, Cic.: Caesari gladio, Sall.: mit bl. Dat. pers., alci, Cic.: m. bl. Acc., malum, Ter. u. grande malum, Hor.: leges et urnam, Hor.: vulnera, Ov.: mit bl. Infin., quod nunc minitare facere, Ter. Hec. 427: mit Acc. u. Infin., si non dempseris ad edendum, ad abiciendum descensurum se minitantur, Varro: cur ergo minitaris tibi te vitam esse amissurum? Plaut.: minitans per litteras se omnia, quae conarentur, prohibiturum, Cic.: excisurum (se) urbes minitans, Verg. – absol., etiamne, carnifex, minitare? Plaut. – / Parag. Jnfin. minitarier, Plaut. Amph. 986; Bacch. 151; rud. 607.

    lateinisch-deutsches > minitor

  • 14 minitor

    minitor, ātus sum, ārī, (Intens. v. 1. minor), drohen, ultro alci malum, Plaut.: alci mortem, Cic.: omnibus bonis cruces et tormenta, Cic.: urbi ferro ignique od. igni ferroque od. ferro flammāque, Cic.: Caesari gladio, Sall.: mit bl. Dat. pers., alci, Cic.: m. bl. Acc., malum, Ter. u. grande malum, Hor.: leges et urnam, Hor.: vulnera, Ov.: mit bl. Infin., quod nunc minitare facere, Ter. Hec. 427: mit Acc. u. Infin., si non dempseris ad edendum, ad abiciendum descensurum se minitantur, Varro: cur ergo minitaris tibi te vitam esse amissurum? Plaut.: minitans per litteras se omnia, quae conarentur, prohibiturum, Cic.: excisurum (se) urbes minitans, Verg. – absol., etiamne, carnifex, minitare? Plaut. – Parag. Jnfin. minitarier, Plaut. Amph. 986; Bacch. 151; rud. 607.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > minitor

  • 15 que

    quĕ (lengthened in arsis by the poets, like the Gr. te:

    Faunique Satyrique,

    Ov. M. 1, 193; 4, 10; 5, 484; Verg. A. 3, 91 al.), conj. enclitic [kindr. with Gr. te, ke, and Sanscr. ca, the same], a copulative particle affixed to the word it annexes. According to Dräger (Hist. Synt. Th. 3, p. 32), it is, in archaic and official language, preferred to et, from which it is distinguished by denoting a closer connection. It is used,
    I.
    Singly, to effect,
    A.
    Co-ordination of words,
    1.
    Of cognate meaning:

    fames sitisque,

    Cic. Fin. 1, 11, 37:

    augeri amplificarique,

    id. ib. 1, 11, 38:

    admirabilis incredibilisque,

    id. ib. 3, 22, 74:

    fuga pavorque,

    Liv. 29, 25:

    cibus victusque,

    id. 2, 35:

    concilium coetusque,

    Cic. Sen. 23, 84:

    res rationesque,

    Plaut. Am. prol. 4:

    blandimenta voluptatis otiique,

    Cic. Rep. 1, 1, 1:

    extremum summumque supplicium,

    id. Verr. 2, 5, 66, § 169:

    imperio auspicioque,

    Curt. 5, 1, 1:

    carus acceptusque,

    Sall. J. 12, 3:

    jus fasque,

    Liv. 8, 5. —

    Esp. in phrases like longe longeque,

    Cic. Fin. 2, 21, 68; Hor. S. 1, 6, 18:

    longe multumque,

    Cic. Fin. 5, 14, 40:

    saepe diuque,

    Hor. Ep. 1, 13, 1. — With comp.:

    plus plusque,

    Plaut. Aul. 3, 6, 10:

    magis magisque,

    id. Ps. 4, 7, 116:

    minus minusque,

    id. Aul. prol. 18; with personal and possessive pronouns:

    me meosque,

    Plaut. Bacch. 8, 4, 6:

    ipse meique,

    Hor. S. 2, 6, 65;

    and in archaic formulae: potes pollesque,

    Liv. 1, 24:

    vivunt vigentque,

    id. 25, 38. —
    2.
    Of contrasted meaning:

    jus nefasque,

    Hor. Epod. 5, 87: longe lateque, Naev. ap. Non. p. 503:

    cominus eminusque,

    Liv. 31, 24:

    ultro citroque,

    Cic. Verr. 2, 5, 66, § 170:

    terrā marique,

    Hor. Ep. 1, 16, 25:

    ferro ignique,

    Cic. Phil. 11, 14, 37:

    pace belloque,

    Liv. 2, 1:

    belli domique,

    Hor. Ep. 2, 1, 230:

    domi ferisque,

    Sall. J. 85, 3:

    tempus locusque,

    Liv. 1, 9:

    parvis magnisque,

    Plaut. Ps. 771:

    floribus coronisque,

    flowers loose and bound up, Curt. 4, 4, 5. —
    B.
    Adding a detail or explanation (not in Cic.).
    1.
    General:

    fratres consanguineosque,

    Caes. B. G. 1, 33:

    largitiones temeritatisque invitamenta,

    Liv. 2, 42:

    ad tempus non venit, metusque rem impediebat,

    Sall. J. 70, 5:

    a fallaci equitum specie agasonibusque,

    Liv. 7, 15, 7: Graeco peregrinoque sermone, Just. praef. 1. —
    2.
    Special to general:

    arma tantum ferrumque in dextris,

    Liv. 5, 42, 8. —
    3.
    General to special:

    nostra consilia quaeque in castris gerantur,

    Caes. B. G. 1, 17:

    obsides daturos quaeque imperasset facturos,

    id. ib. 4, 27:

    regno fortunisque omnibus expulit,

    Sall. J. 14, 2:

    Baliares levemque armaturam,

    Liv. 21, 55.—
    C.
    Introducing an explanatory clause, and so (Liv.):

    fretusque his animis Aeneas,

    Liv. 1, 2:

    Sabinusque,

    id. 1, 45. —
    D.
    In an answer (very rare):

    Ain heri nos adventisse huc? Aio, adveniensque ilico me salutasti,

    Plaut. Am. 2, 2, 167.—
    E.
    Equivalent to quoque only in hodieque (not before Velleius):

    quae hodieque appellatur Ionia,

    Vell. 1, 4, 3:

    quae hodieque celebres sunt,

    id. 2, 8, 3:

    in Abydi gymnasio colitur hodieque,

    Plin. 2, 58, 59, § 150:

    et hodieque reliquiae durant,

    id. 8, 45, 70, § 176:

    sunt clari hodieque,

    Quint. 10, 1, 94. —
    F.
    Connecting final member of a clause:

    fauste, feliciter, prospereque,

    Cic. Mur. 1, 1 fin.:

    ab honore, famā fortunisque,

    id. ib. 1, 1 fin.:

    pacem, tranquillitatem, otium concordiamque afferat,

    id. ib. 1, 1. —
    G.
    In transition to a new subject or thought:

    quoniamque ea natura esset hominis,

    Cic. Fin. 3, 20, 67:

    discriptioque sacerdotum nullum justae religionis genus praetermittit,

    id. Leg. 2, 12, 30; v. Madv. ad. Cic. Fin. 3, 22, 73.—
    II.
    Repeated, que... que.
    A.
    Both... and (not in Cæs., once in Cic.; v. Zumpt, Gram. § 338), co-ordinating,
    1.
    Similar notions:

    quasque incepistis res, quasque inceptabitis,

    Plaut. Am. prol. 7:

    risusque jocosque,

    Hor. S. 1, 5, 98.—
    2.
    Contrasted notions:

    meque teque,

    Asin. 3, 2, 31: mores veteresque novosque tenentem, Enn. ap. Gell. 12, 4, 4:

    mittuntque feruntque,

    Ov. M. 12, 495:

    noctesque diesque,

    Cic. Fin. 1, 16, 51.—
    3.
    Esp. when one or both of the words are pronouns:

    seque remque publicam curabant,

    Sall. C. 9, 3:

    quique in urbe erant, quosque acciverant,

    Liv. 1, 55:

    quique exissent, quique ibi mansissent,

    id. 25, 22.—
    B.
    Que... que, and... and, the first que referring to a previous clause: singulasque res definimus, circumscripteque [p. 1509] complectimur, Cic. N. D. 2, 59, 147.—
    III.
    More than twice.
    1.
    Que... que... que:

    quod mihique eraeque filiaeque erili est,

    Ter. Ad. 3, 2, 3:

    regnaque tristia, Divosque mortalesque turbas regit,

    Hor. C. 3, 4, 46.—
    2.
    Four times, Sil. 2, 444;

    five times,

    Verg. G. 3, 344;

    seven times,

    Ov. M. 9, 691.—
    IV.
    Followed by other conjunctions.
    1.
    Que... et (not in Cic., Cæs., Suet., or Nep.):

    peregrique et domi,

    Plaut. Am. prol. 5:

    deus, qui quae nos gerimus auditque et videt,

    id. Capt. 2, 2, 63:

    seque et oppidum tradat,

    Sall. J. 26, 1:

    illosque et Sullam,

    id. ib. 104, 1:

    signaque et ordines,

    Liv. 2, 59; 1, 43, 2 Weissenb. ad loc.:

    legatique et tribuni,

    id. 29, 22:

    in formulam jurisque et dicionis,

    id. 26, 24:

    omnes gentesque et terrae,

    id. 21, 30, 2 (v. Fabri ad loc.):

    Arpinique et Romani,

    id. 24, 47:

    seque et arma,

    Curt. 8, 4, 15:

    seque et delatores,

    Tac. Agr. 42.—
    2.
    Que... et... et:

    Romanique et Macedones et socii,

    Liv. 44, 29:

    seque et arma et equos,

    Tac. Agr. 18:

    seque et domum et pacem,

    id. A. 1, 4; 12, 37. —
    3.
    Que... ac (rare, not earlier than Verg.):

    satisque ac super,

    Ov. M. 4, 429:

    minusque ac minus,

    Liv. 26, 17:

    oculisque ac mente turbatus,

    id. 7, 26:

    posuitque domos atque horrea fecit,

    Verg. G. 1, 182:

    seque ac liberos suos,

    Tac. H. 3, 63:

    opibusque atque honoribus,

    id. ib. 4, 34. —
    4.
    Que... ac... et:

    in quos seque ac conjuges et liberos condunt,

    Curt. 5, 6, 17. —
    5.
    Que... et... ac, Liv. 35, 41. —
    V.
    Following a conjunction, et... que: paratissimi et ab exercitu reliquisque rebus, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, a, 5:

    id et singulis universisque honori fuisse,

    Liv. 4, 2 (Weissenb. et id);

    occasionally in Cic. (through negligence, acc. to Madvig): igitur et Epaminondas... Themistoclesque,

    Cic. Tusc. 1, 2, 4:

    officia et servata praetermissaque,

    id. Ac. 1, 10, 37.—
    VI.
    Que nearly equivalent to autem, sed..., but (not in Cæs.):

    studio ad rempublicam latus sum ibique multa mihi advorsa fuere,

    but there, Sall. C. 3, 3.—Mostly after a negative:

    Socrates nec patronum quaesivit nec judicibus supplex fuit, adhibuitque liberam contumaciam,

    Cic. Tusc. 1, 29, 71; id. Cat. 2, 13, 28 fin.:

    qui non temere movendam rem tantam expectandosque ex Hispaniā legatos censerent,

    Liv. 21, 6, 7:

    quae neque dant flammas lenique vapore cremantur,

    Ov. M. 2, 811.—
    VII.
    Que is usually appended to the first word of the phrase, but to a noun rather than to a monosyllabic preposition governing it, unless the preposition is repeated:

    de provinciāque,

    Cic. Verr. 2, 2, 20, § 48:

    per vimque,

    id. Phil. 5, 4, 10; cf.:

    ab iisque,

    id. Tusc. 5, 33, 94:

    sub occasumque solis,

    Caes. B. G. 2, 11.—

    Exceptions are to be found, especially in Liv.: proque ignoto,

    Plaut. Capt. 3, 4, 10:

    exque eo tempore,

    Cic. Off. 2, 23, 80; 1, 34, 122:

    inque eam rem,

    id. Rosc. Am. 39, 114:

    inque eo exercitu,

    id. Sest. 18, 41:

    inque eam rem,

    Caes. B. G. 5, 36; Liv. 10, 37, 15; 40, 57, 5; Tac. A. 15, 45:

    cumque eis,

    Sall. C. 6, 1:

    proque,

    Liv. 4, 26, 9; 6, 26, 5; 30, 18, 2:

    deque praedā,

    id. 23, 11, 3:

    perque,

    id. 1, 49, 5; 3, 6, 7; 5, 36, 7:

    transque,

    id. 22, 41, 7:

    aque,

    Ov. Am. 2, 14, 30:

    eque,

    Verg. E. 7, 13; Val. Max. 1, 5, 3:

    exque eo,

    Cels. 7, 27:

    perque somnum,

    id. 2, 5.—And where the same preposition is repeated que is regularly joined to it:

    haec de se, deque provinciā,

    Liv. 26, 28, 3; 22, 59, 16; 29, 23, 10; 31, 5, 4;

    38, 35, 7: de matrimonio Agrippinae, deque Neronis adoptione,

    Suet. Claud. 43 init.:

    per senectutem tuam, perque eam, quam, etc.,

    Plaut. As. 1, 1, 3. —

    Where the preposition is dissyllabic it regularly takes the que: interque eos,

    Liv. 2, 20, 8; 5, 49, 7:

    sine scutis sineque ferro,

    Cic. Caecin. 23, 64. —

    It is rarely annexed to the second word of the clause, when the first word is an adverb: tantos tam praecipitisque casus,

    Cic. de Or. 3, 4, 13:

    tanto tam immensoque campo,

    id. ib. 3, 31, 124 al.—In class. Latin que is not appended to hic, sic, nunc, huc, etc. (v. Madv. ad. Cic. Fin. 5, 14, 40):

    hucque et illuc,

    Tac. A. 13, 37; 15, 38: tuncque id. ib. 6, 7 (1);

    14, 15.—Que is often misplaced by the poets, especially by Tibullus and Propertius in the latter part of the pentameter: Messallam terrā dum sequiturque mari,

    Tib. 1, 3, 56:

    ferratam Danaes transiliamque domum,

    Prop. 2, 16, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > que

  • 16 absumo

    ab-sūmo, sūmpsī, sūmptum, ere
    1)
    а) потреблять ( vinum Ter); расходовать, тратить, издерживать (pecuniam L; vires Lcr)
    quod habui, absumpsi Pl — что у меня было, я израсходовал
    б) расточать, проедать (a. res paternas H)
    3) употребить или провести (время) (dies frustra L; tempus dicendo C)
    4)
    а) истреблять, уничтожать (incendium domum absumpsit L; classis absumpta Su)
    б) med.-pass. absumi погибать (morbo Sl; veneno, ferro ignique L)
    5) истощать, изнурять ( lumina in assiduos fletūs Ctl)

    Латинско-русский словарь > absumo

  • 17 minitor

    ātus sum, ārī depon. [ minor I \]
    грозить, угрожать (alicui mortem C; urbi ferro ignique C)

    Латинско-русский словарь > minitor

  • 18 vasto

    vāsto, āvī, ātum, āre [ vastus ]
    1) делать безлюдным, пустынным (agros L; forum C)
    2) опустошать, разорять ( omnia ferro ignique L); грабить ( cultores T)
    3) разбивать, громить ( Scythas Treb)
    4) приводить в замешательство, расстраивать ( mentem Sl)
    5) лишать, отнимать (fines civibus, aedificiis, pecore Hirt)

    Латинско-русский словарь > vasto

  • 19 viso

    vīsī (или vīdī), —, ere [intens. к video ]
    1) рассматривать, разглядывать (aliquem Pl etc.); осматривать, обозревать (agros, praedam expositam L); исследовать ( prodigium L)
    visendi causa C — для того, чтобы посмотреть
    2) глядеть, смотреть ( templa Sl)
    visite agros vestros ferro ignique vastatos L — взгляните на свои поля, опустошённые мечом и огнём ( слова Квинкция Капитолина)
    visam, si domi est Ter — посмотрю, дома ли он
    vise, redieritne Ter — посмотри, не вернулся ли он
    3) посещать, навещать (amicum aegrotum AG и ad aegrum Lcr; languentem Pt; urbem, Aegyptum C)
    agere pecus v. montes Hугонять скот в горы

    Латинско-русский словарь > viso

  • 20 ignis

    īgnis, is, Abl. e u. ī, m. (altind. agnī-h), das Feuer, I) eig.: A) im engern Sinne: 1) im allg.: ignis aëre purior, Ov.: ignis multus, Caes.: vivus ignis, lebendiges Feuer = brennende Kohlen, Vell.: e cavernis maris ignium eruptio, Sen.: versare in igne, am F., Hor.: ignem concipere od. comprehendere, Feuer fangen, Cic. u. Caes.: ignem accendere, Verg.: ignem ab igne capere, Feuer (Licht) am Feuer (Lichte) anzünden, Cic.: operibus ignem inferre, Caes.: alqm igni cremare, necare, interficere, Caes.: dare alimenta igni, Curt.: dare alqd igni, Val. Flacc., ignibus, Prop.: ferro ignique, s. ferrumno. II, 2. – aestivi ignes, Prop.: illi sempiterni ignes, quae sidera et stellas vocatis, Cic.: malleoli ignesque, Feuerstoffe, Auct. b. Alex. – im Bilde, von verderbenbringenden Zuständen od. Pers., die Flamme, der Brand, quem ille obrutum ignem reliquerit, ita ut toties novum ex improviso incendium daret, eum se exstincturum, Liv.: ne parvus hic ignis incendium ingens exsuscitet, Liv.: et Syphacem et Carthaginienses, nisi orientem illum ignem oppressissent, ingenti mox incendio arsuros, Liv. – 2) insbes.: a) die Feuersbrunst, pluribus simul locis, et iis diversis, ignes coorti sunt, Liv. 26, 27, 5: idem annus gravi igni urbem affecit (suchte heim), Tac. ann. 6, 45. – b) das Wachtfeuer, ignes Thessali, Hor.: ignes fieri prohibuit, Caes.: ignibus exstinctis, Liv. – c) der Feuerbrand, Plur., ignibus armata ingens multitudo facibusque ardentibus tota collucens, Liv.: instrumenta necis ferrumque ignesque parantur, Ov. – d) die Flamme des Scheiterhaufens, der brennende Scheiterhaufen, in ignem ponere, Ter.: alienis ignibus ardent, Ov.: ignes supremi, Begräbnisflamme, Ov. – e) der Feuerstrahl = Blitzstrahl, der Blitz, ignis coruscus, Hor.: Plur., ignes trisulci, rutili, Ov.: elisi nubibus, Ov.: saevi (v. einem Blitz), Ov. – f) das Feuer, Licht der Gestirne, ignes curvati lunae, feurige Sichel, Hor.: ignes minores, die kleinern Lichter des Himmels, die Sterne, Hor. – B) im weitern Sinne: a) die Glut, Hitze, ignes solis, Ov.: u. so siderei, Phoebei, Ov.: diurni, die Tagesglut, Ov.: aëris, Ov. – b) das Feuer, der Glanz, Schimmer, das Funkeln, der Gestirne, Hor.: der Edelsteine, Mart.: der Metalle, Claud.: der Augen, Cic. Tim. 49. – c) das Feuer der Wangen, die Röte, Cic. Tim. 40 M. Stat. Ach. 1, 516: dah. sacer ignis, die sogenannte »Rose«, das »Antoniusfeuer«, od. sonst heftige Entzündungen des Körpers, Verg.: von der Rose (erysipelas) unterschieden, Cels. – II) übtr.: 1) im allg.: quidam divinus ignis ingenii et mentis, Cic. fr.: huic ordini novum ignem subieci, d.i. Grund zum Hasse, Cic.: igni spectatus, der die Feuerprobe ausgehalten, Cic.: ebrietas ignis in igne fuit, der Rausch goß Öl in das Feuer, Ov. – 2) insbes., das leidenschaftliche Feuer, die Glut, a) die Glut der Begeisterung, aetherii ignes, Ov. fast. 1, 473: laurigeri ignes, Stat Ach. 1, 509. – b) das Feuer, die Glut der Liebe, die Liebe, Hor. u. Ov.: castissimi ignes Porciae, Val. Max.: secundus, Liebe, Ehe, Prud.: miseram tuis dicens ignibus uri, Hor. – meton., die Flamme = die geliebte Person selbst (vgl. Prisc. de XII vers. Aen. § 62), Hor. epod. 14, 13: meus ignis, Verg. ecl. 3, 66. Ov. am. 2, 16, 11: tuus ignis, Ov. am. 3, 9, 50. – c) die Zornesglut, Wut, exarsere ignes animo, Verg. Aen. 2, 575: saevos irarum concipit ignes, Val. Flacc. 1, 748. – / Über die Ablative igne u. ignī s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 340 u. 341 u. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 333.

    lateinisch-deutsches > ignis

См. также в других словарях:

  • Fluctuat nec mergitur — Lateinische Phrasen   A B C D E F G H I L M N O P …   Deutsch Wikipedia

  • Ipso facto — Lateinische Phrasen   A B C D E F G H I L M N O P …   Deutsch Wikipedia

  • Liste lateinischer Phrasen/F — Lateinische Phrasen   A B C D E F G H I L M N O P Q R S T U V Inhaltsverzeichnis 1 …   Deutsch Wikipedia

  • Liste lateinischer Phrasen/I — Lateinische Phrasen   A B C D E F G H I L M N O P Q R S T U V …   Deutsch Wikipedia

  • Список латинских фраз — В Викицитатнике есть страница по теме Латинские пословицы Во многих языках мира, в том числе в …   Википедия

  • Ascomanni — Das Gokstad Schiff, ausgestellt im Wikinger Schiff Museum in Oslo, Norwegen. Der Begriff Wikinger bezeichnet Angehörige von kriegerischen, zur See fahrenden meist germanischen Völkern des Nord und Ostseeraumes in der so genannten Wikingerzeit.… …   Deutsch Wikipedia

  • Wikinger — Das Gokstad Schiff, ausgestellt im Wikinger Schiff Museum in Oslo, Norwegen. Der Begriff Wikinger bezeichnet Angehörige von kriegerischen, zur See fahrenden Personengruppen der meist germanischen Völker (es gab darunter auch Balten[1]) des Nord… …   Deutsch Wikipedia

  • ANNIBAL — I. ANNIBAL Carthaginensium Dux, Amilcaris fil. quem adhuc impuberem iureiurandô ante aras pater astrinxisle fertur, ut quam primum per aetatem liceret, arma contra Romanos sumeret. Sil. Ital. l. 1. v. 104. Olli permulcens genitor caput, oscula… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • HIEROSOLYMA — I. HIEROSOLYMA nova urbs, ab Aelio Hadtiano Imp. condita. Hic enim, cum A. C. 135. Iudaei rebellantes Templum restituere conarentur, 58. myriadas eorum uno di concidit, et residua veteris Hierosolymae prorsus destruxit, montem quoque Moriah, in… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Herrera (Sevilla) — Para otros usos de este término, véase Herrera (desambiguación). Herrera Bander …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»